Ik rende. Dag in, dag uit. Altijd bezig, altijd beschikbaar. Voor mijn gezin, mijn werk, mijn klanten. Er was altijd iets dat moest gebeuren, altijd iemand die me nodig had. Dus ik ging door. Zonder klagen. Zonder stoppen. Zonder voelen. Want als ik stil zou staan, zou alles instorten. Toch?

​

Maar langzaam begon het te knagen. Eerst subtiel – een vermoeidheid die niet meer wegging, een spanning in mijn lijf die altijd aanwezig was. Mijn ademhaling werd korter, mijn hoofd voelde constant zwaar. Maar ik negeerde het. Want opgeven was geen optie. Ik moest sterk zijn. De sterkste. Overal. Altijd. Dus ik duwde mezelf vooruit. Op wilskracht, op adrenaline. Totdat er niets meer te duwen viel.

​

Op een dag merkte ik dat ik niet meer kon. Maar ik ging door. Want dat deed ik altijd. Totdat zelfs de kleinste dingen onmogelijk voelden. Douchen, ooit een moment van ontspanning, werd een uitputtingsslag. Alsof mijn lichaam protesteerde tegen het water, tegen de inspanning, tegen wéér iets dat moest. Autorijden – iets wat ik altijd met plezier deed – veranderde in paniek. Mijn handen verkrampte om het stuur, mijn hart bonkte in mijn borst, mijn adem stokte. Het voelde alsof ik elk moment de controle kon verliezen. Over de auto. Over mezelf. Over alles.

 

En toen kwamen de tranen. Eerst af en toe. Toen steeds vaker. Tot ik niet meer kon stoppen. Een klein foutje, een onverwacht geluid, een simpele vraag – alles brak me. De angst nam me over. Alsof er constant gevaar dreigde, zonder dat ik wist waarvoor. Alsof mijn lijf in een constante staat van paraatheid verkeerde, maar ik nergens naartoe kon vluchten. Ik wist niet meer hoe ik moest ontspannen. Ik wist niet meer hoe ik moest genieten. Zelfs de dingen die me ooit vreugde gaven, voelden leeg en ver weg.

​

De angst was zo groot dat ik bang was om te gaan slapen. Want als ik zou gaan slapen, zou ik geen controle meer hebben. Zodra ik mijn ogen sloot, zou alles uit mijn handen glippen. Het voelde alsof ik in de leegte zou vallen en niet meer zou kunnen opstaan. Zo verging ik. De gedachte aan slapen was een angstige, verlammende ervaring – want in die momenten was ik het meest kwetsbaar. Mijn hoofd stopte niet. Mijn hart bleef in overdrive.

En nu, jaren later, voel ik het nog steeds. Ik weet nog precies waar ik was, met wie, wat er om me heen gebeurde. Ik weet hoe de grond onder mijn voeten leek te verdwijnen, hoe de paniek me vastgreep en niet meer losliet. Hoe ik besefte dat ik op was, maar nog steeds niet wist hoe ik moest stoppen.

​

Ik wist dat het ooit zou gebeuren, maar toen het zover was, schrok ik alsnog. Alsof ik dacht dat ik de enige was die hier wél doorheen kon blijven rennen. Dat ik onbreekbaar was. Totdat ik brak.

​

Het keerpunt voor mij kwam toen ik begon te beseffen dat ik de signalen van mijn lichaam niet langer moest negeren. Na jaren van stress, constant leven in overlevingsmodus en het draaien op automatische piloot, begreep ik dat mijn lichaam diep herstel nodig had. Ik realiseerde me dat ik écht fysiek moest herstellen, wat meer dan vijf jaar in beslag nam. Deze stress had zijn tol geëist: niet alleen ontwikkelde ik chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), maar ik begon ook chronische ziektes te ontwikkelen. Het was een langzaam en uitdagend proces, maar ik leerde dat mijn lichaam altijd de juiste wijsheid had en dat ik ernaar moest luisteren in plaats van door te gaan zonder bewustzijn. Dit was de sleutel tot het herstellen van mijn energie.

​

Maar er was meer: ik moest mezelf eerst toestemming geven om te herstellen. Zowel mentaal als fysiek. Dit was pittig, want het was totaal anders dan wat ik gewend was. Ik had altijd doorgezet, altijd gefunctioneerd, altijd voor anderen gezorgd. Mijn oude patroon van “doorgaan, doorgaan, doorgaan” stond me in de weg van mijn herstel. Het was niet makkelijk om die stap te zetten en echt voor mezelf te kiezen. Toch werd het duidelijk dat ik niet verder kon zonder mezelf die ruimte te geven. En hoewel het een uitdaging was, leerde ik dat ik wel degelijk wat liever mocht zijn voor mezelf, in plaats van mezelf steeds weer voorbij te lopen.

​

Ik ontdekte ook iets essentieels: kiezen voor jezelf is geen luxe. Het is pure noodzaak. Zolang je alleen maar ‘ja’ zegt tegen anderen en hun verwachtingen, zeg je onbewust ‘nee’ tegen jezelf. En dat heeft een prijs. Mijn energie, mijn gezondheid en mijn welzijn stonden op het spel. Ik leerde dat goed voor mezelf zorgen geen egoïstische daad is, maar juist de basis voor alles. Pas toen ik mezelf prioriteit maakte, kon ik er écht zijn voor de mensen om me heen.

 

Vanaf dat moment begon ik aan zelfzorg op een dieper niveau. Het werd niet langer iets wat ik af en toe deed, maar het werd een dagelijkse prioriteit. Ik richtte mijn dagen in met bewust tijd voor rust, herstel en reflectie. Door mijn energie actief te beheren, leerde ik om de dingen die mij voedden te omarmen en de dingen die mijn energie onterecht afnamen los te laten. Zelfzorg werd mijn fundament.

​

Daarnaast ontdekte ik de kracht van het stellen van grenzen. Ik leerde dat het beschermen van mijn energie essentieel was voor mijn welzijn. Door helder en liefdevol mijn grenzen aan te geven, creëerde ik ruimte voor wat er écht toe doet in mijn leven. Dit stelde me in staat om de dingen die voor mij belangrijk waren met volle energie aan te pakken en met liefde voor mijn dierbaren te zorgen.

​

Zelfliefde werd een diepgeworteld onderdeel van mijn dagelijkse routine. Het was geen luxe, maar een noodzakelijke daad van zorg voor mezelf. Door mezelf ruimte te geven om te rusten, te herstellen en opnieuw in balans te komen, versterkte ik mijn energie en vitaliteit. En dat had een ripple-effect op alle andere aspecten van mijn leven. Door dit proces werd ik niet alleen sterker, maar kreeg ik ook de energie om mijn verantwoordelijkheden met vreugde en liefde op te nemen.

​

Wat ik nu weet, is dat energiebeheer, het stellen van grenzen en het kiezen voor zelfzorg je kracht en balans teruggeeft. Het stelt je in staat om volledig in het moment te leven, met energie voor jezelf en voor de mensen die je liefhebt.
 

Als dit resoneert met jou, voel je welkom om te connecten.
Liefs Nathalie