Van overleven op wilskracht naar leven op WAARHEID.
De dag dat ik stopte met sterk lijken, begon mijn echte leiderschap.
Ik weet hoe het voelt om alles draaiende te houden.
Bedrijf, gezin, imago. Perfect van buiten, uitgeblust van binnen.
Altijd aan. Altijd beschikbaar.
Tot mijn lijf zei: “nu is het genoeg.”
De momenten die niemand zag:
– Paniek in een volle kamer, glimlachend met een glas wijn.
– De stem van mijn zoon: “Mama, waarom ben je altijd moe?”
– Een lichaam dat schreeuwde terwijl mijn hoofd deed alsof het oké was.
De waarheid?
Ik was leeg.
Niet van werken, maar van mezelf overschrijven.
De crash kwam niet met sirenes.
Geen drama. Geen applaus.
Gewoon stil breken, op een dinsdagochtend.
De arts zei: “Je moet stoppen. Nu.”
Dat was mijn keerpunt.
Niet zacht. Niet spiritueel.
Radicaal.
Ik leerde opnieuw ademen.
Niet om te herstellen, maar om te léven.
Rust werd mijn strategie, niet mijn beloning.
Ik moest leren dat regie niet betekent: alles controleren.
Het betekent durven kiezen. Ook als niemand begrijpt waarom.
Het betekent nee zeggen tegen wat niet klopt,
zelfs als het naar succes ruikt.
Ik stopte met brandjes blussen.
Ik begon met mezelf niet langer te negeren.
De paradox?
Rust kwam pas toen ik ophield met alles onder controle te houden.
Niet uit zwakte,
maar uit waarheid.
Ik ontdekte:
Regie is niet hard. Het is heilig.
Het is de kunst om te luisteren naar jezelf,
nog vóór je weer in de reflex van presteren schiet.
Mijn energie was ooit mijn statussymbool.
Hoe meer ik kon dragen, hoe waardevoller ik me voelde.
Tot ik doorhad:
Mijn kracht zat niet in mijn tempo, maar in mijn trouw aan mezelf.
Nu meet ik succes niet meer in uren,
maar in helderheid.
Niet in wat ik dóe,
maar in hoe zuiver ik ben in wat ik voel.
Energie is niet iets wat je beheert.
Het is iets wat je bewaakt.
Wie zijn energie beschermt, verliest nooit meer zichzelf.
Waarheid als richting
Ik leef niet langer volgens wat hoort.
Ik leef volgens wat klopt.
Niet in mooie woorden,
maar in keuzes die pijn mogen doen, zolang ze echt zijn.
Waarheid vraagt lef.
Want eerlijk zijn tegen jezelf betekent stoppen met pleasen,
niet omdat je hard wilt zijn,
maar omdat je zacht wilt blijven vanbinnen.
De waarheid is nooit bruut.
Ze is helder.
En helderheid heelt.
Ik dacht altijd dat vrijheid kwam door minder moeten.
Vandaag weet ik: vrijheid begint bij volledig aanwezig zijn.
Niet in een leegte, maar in waarheid.
Niet in stilte, maar in stevigheid.
Vrijheid is niet doen wat je wil.
Het is voelen wat klopt en dat volgen, ook als niemand het begrijpt.
Echte vrijheid vraagt geen bewijs.
Ze vraagt overgave.
De moed om niet meer te vluchten in werk, in controle, in perfectie.
Vrijheid is geen bestemming.
Vrijheid is de manier waarop je beweegt. Van binnenuit.
Rust beweegt niet. Ze leidt.
Ik leef niet meer op logica,
maar op leiding.
Niet vanuit wat ik moet begrijpen,
maar wat ik mag voelen.
Mijn kompas is geen strategie.
Het is een afstemming.
Soms fluistert het zacht.
Soms schudt het alles door elkaar.
Maar altijd klopt het.
Altijd brengt het me terug - naar mij.
Leiding nemen begint bij durven volgen.
Niet de wereld. Niet je angst.
Maar de waarheid die onder je huid leeft.
Daar ligt je richting.
Daar begint je regie.
Wie zichzelf leidt, raakt nooit de weg kwijt.
Samenwerken met mij
Verwacht geen zachte landing.
Verwacht een eerlijke spiegel.
Verwacht helderheid, confrontatie met compassie
en strategische actie die écht iets verandert.
Ik ben wél de coach die vraagt:
“En wat voel je daarbij?”
Ik leer je voelen als richting, niet als drama.
Zodat je keuzes maakt die zuiver zijn in waarheid,
gedragen door energie,
en verankerd in rust.”
Met inzichten die je niet meer kunt ontkennen.
Met rust die niet komt van ontsnappen, maar van regie.
Met humor precies op het moment dat je het nodig hebt.
Ik ben Nathalie Van Weegen.
Geen filter. Wél resultaat.
De blauwe banaan in een veld vol beige safe choices.
De vrouw die je niet spaart
maar je wel terugbrengt naar jezelf.
Altijd met liefde.
Altijd met een groot hart.
Echte Nathalie-weetjes
Omdat zelfs een coach mens is. En een beetje koppig.
Middenvakrijders
Ik geef het toe: als ik op de snelweg iemand met 85 in de linkerbaan zie rijden, haal ik ze met duivelse grijns in en hoop vurig dat ze zich diep schamen.
En ja, mensen boven de 75 die nog steeds denken dat ze soepel meedraaien in het verkeer? Waarom in hemelsnaam hebben jullie nog een rijbewijs?!
Schoolplicht is relatief
Soms krijgen mijn kinderen een mental health day. Want rust is net zo leerzaam als presteren.
En ja, een dagje chillen met mama is vaak precies wat ze nodig hebben,
of ik.
Borrelplankjes zijn mijn spirit animal
Ik hoef het niet te plannen: zet een plank met kaas, olijven en dipjes neer, en je vindt mij vanzelf op de beste plek aan tafel. Strategisch, uiteraard.
Mijn huisdieren zijn heilig
Als mijn huisdieren ziek zijn, verander ik in een fulltime zorgverlener. Ik slaap naast ze, kook met liefde (ja, ook voor hen) en overweeg werkelijk alles.
Van Tibetaanse klankschalen tot homeopathische kattenfluisteraars. Alles voor de beestjes.
Mijn filter is soms defect
Wat ik denk, zeg ik. Onder het mom van: Wie kent mijn kont in Keulen? Of Antwerpen. Of ergens waar ik me ook maar iets van zou moeten aantrekken?
My guilty pleasure:
handtassen & schoenen
Pure passie: hoogwaardige tassen en schoenen die zwaarder wegen dan m’n dagproblemen. Design als therapie, maar dan draagbaar.